ΑΝΑΜΕΣΑ στους ζηλωτές Μάρτυρες που υπηρετούν σε χώρες όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για περισσότερους κήρυκες της Βασιλείας είναι και πολλές άγαμες αδελφές. Μερικές υπηρετούν στο εξωτερικό επί δεκαετίες. Τι τις βοήθησε πριν από χρόνια να κάνουν το μεγάλο βήμα και να μετακομίσουν σε ξένη χώρα; Τι έχουν μάθει από την υπηρεσία στο εξωτερικό; Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στη ζωή τους; Μιλήσαμε με μερικές από αυτές τις έμπειρες αδελφές. Αν είστε και εσείς άγαμη αδελφή και επιθυμείτε εγκάρδια να συμμετάσχετε σε μια διακονία που φέρνει βαθιά ικανοποίηση, είμαστε βέβαιοι ότι θα ωφεληθείτε από τα σχόλιά τους. Στην πραγματικότητα, όλοι στον λαό του Θεού μπορούν να ωφεληθούν εξετάζοντας το παράδειγμά τους.

Μήπως αναρωτιέστε αν έχετε όντως τις προϋποθέσεις για να πετύχετε ως άγαμη σκαπάνισσα σε μια ξένη χώρα; Η Ανίτα, στα 75 της τώρα, είχε σοβαρές αμφιβολίες για τις ικανότητές της. Μεγάλωσε στην Αγγλία, όπου και άρχισε το σκαπανικό στα 18. «Μου άρεσε να διδάσκω τους ανθρώπους για τον Ιεχωβά», λέει, «αλλά ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να υπηρετήσω στο εξωτερικό. Δεν είχα διδαχτεί ποτέ να μιλάω κάποια ξένη γλώσσα και ήμουν βέβαιη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μάθω. Όταν λοιπόν έλαβα πρόσκληση για τη Σχολή Γαλαάδ, δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν το χωρούσε ο νους μου ότι κάποια τόσο ασήμαντη όπως εγώ θα μπορούσε να λάβει τέτοια πρόσκληση. Αλλά κάθισα και σκέφτηκα: “Αν ο Ιεχωβά πιστεύει ότι μπορώ, θα το προσπαθήσω”. Αυτό συνέβη πριν από 50 χρόνια. Έκτοτε, υπηρετώ ως ιεραπόστολος στην Ιαπωνία». Και προσθέτει: «Μερικές φορές, με μια σπίθα στα μάτια, λέω στις νεότερες αδελφές: “Πάρτε το σακίδιό σας και ελάτε να ζήσουμε τη μεγαλύτερη περιπέτεια όλων των εποχών!” Είναι μεγάλη η χαρά μου καθώς βλέπω τόσες κοπέλες να ανταποκρίνονται».

Πολλές αδελφές που έχουν υπηρετήσει στο εξωτερικό είχαν αρχικά τις επιφυλάξεις τους για αυτό το βήμα. Πού βρήκαν λοιπόν το θάρρος;

«Μεγαλώνοντας, λαχταρούσα μια ζωή με νόημα, μια ζωή που θα βοηθούσε τους συνανθρώπους μου», αφηγείται η 65χρονη τώρα Μορίν. Όταν έκλεισε τα 20, μετακόμισε στο Κεμπέκ του Καναδά, όπου υπήρχε μεγάλη ανάγκη για περισσότερους σκαπανείς. «Αργότερα, έλαβα μια πρόσκληση για τη Σχολή Γαλαάδ, αλλά φοβόμουν να πάω στο άγνωστο χωρίς τους φίλους μου». Και προσθέτει: «Κάτι άλλο που με ανησυχούσε ήταν ότι θα άφηνα πίσω τη μητέρα μου που είχε να φροντίζει τον άρρωστο πατέρα μου. Νύχτες ολόκληρες ικέτευα τον Ιεχωβά για αυτά τα ζητήματα με δάκρυα στα μάτια. Όταν μίλησα στους γονείς μου για  τις ανησυχίες μου, με παρότρυναν να δεχτώ την πρόσκληση. Είδα επίσης με πόση αγάπη τούς στήριξε η τοπική εκκλησία. Παρατηρώντας το στοργικό χέρι του Ιεχωβά, πείστηκα ότι εκείνος θα φρόντιζε και εμένα. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι ήμουν πλέον έτοιμη να ξεκινήσω!» Αρχίζοντας από το 1979, η Μορίν υπηρέτησε πάνω από 30 χρόνια ως ιεραπόστολος στη Δυτική Αφρική. Σήμερα, φροντίζει τη μητέρα της στον Καναδά και παράλληλα εξακολουθεί να υπηρετεί ως ειδική σκαπάνισσα. Αναπολώντας τα χρόνια που υπηρέτησε στο εξωτερικό, λέει: «Ο Ιεχωβά πάντα μου έδινε αυτό που χρειαζόμουν και όταν το χρειαζόμουν».

Η 65χρονη σήμερα Γουέντι άρχισε το σκαπανικό στην Αυστραλία ως έφηβη. Η ίδια θυμάται: «Ήμουν πολύ συνεσταλμένη και δυσκολευόμουν να μιλάω σε αγνώστους. Αλλά το σκαπανικό με δίδασκε να συζητώ με κάθε είδους ανθρώπους, οπότε η αυτοπεποίθησή μου μεγάλωνε. Με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημά μου είχε πλέον λυθεί. Το σκαπανικό με δίδασκε να βασίζομαι στον Ιεχωβά, και άρχισα να βλέπω με καλό μάτι το ενδεχόμενο να υπηρετήσω στο εξωτερικό. Επίσης, μια άγαμη αδελφή που είχε υπηρετήσει 30 χρόνια ως ιεραπόστολος στην Ιαπωνία μού πρότεινε να πάμε για τρεις μήνες εκεί προκειμένου να κηρύξουμε. Καθώς συνεργαζόμουν μαζί της, φούντωσε η επιθυμία μου να μετακομίσω στο εξωτερικό». Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Γουέντι μετακόμισε στο Βανουάτου, ένα νησιωτικό κράτος περίπου 1.800 χιλιόμετρα ανατολικά της Αυστραλίας.

Η Γουέντι παραμένει στο Βανουάτου, και τώρα υπηρετεί σε ένα απομακρυσμένο μεταφραστικό γραφείο. «Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι όταν βλέπω να σχηματίζονται όμιλοι και εκκλησίες σε απομακρυσμένες περιοχές», λέει η ίδια. «Το ότι είχα και εγώ μια μικρή συμμετοχή στο έργο του Ιεχωβά σε αυτά τα νησιά είναι ένα προνόμιο που αδυνατώ να περιγράψω με λόγια».

Η Κουμίκο, γύρω στα 65 τώρα, ήταν τακτική σκαπάνισσα στην Ιαπωνία όταν η συνεργάτιδά της στο σκαπανικό τής πρότεινε να μετακομίσουν στο Νεπάλ. «Το έλεγε και το ξανάλεγε, αλλά εγώ ήμουν ανένδοτη», θυμάται. «Με φόβιζε το ότι έπρεπε να μάθω μια καινούρια γλώσσα και να προσαρμοστώ σε ένα καινούριο περιβάλλον. Και φυσικά υπήρχε και το οικονομικό θέμα. Πού θα βρίσκαμε τα χρήματα για να μετακομίσουμε σε ξένη χώρα; Ενώ πάλευα με αυτές τις ανησυχίες, είχα ένα ατύχημα με τη μοτοσικλέτα και βρέθηκα στο νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν σκέφτηκα: “Ποιος ξέρει τι άλλο θα μου συμβεί; Μπορεί να με βρει καμιά σοβαρή αρρώστια και να χάσω την ευκαιρία να κάνω σκαπανικό στο εξωτερικό. Μήπως να το δοκίμαζα τουλάχιστον για έναν χρόνο;” Προσευχήθηκα ένθερμα στον Ιεχωβά ώστε να με βοηθήσει να αναλάβω δράση». Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, η Κουμίκο επισκέφτηκε το Νεπάλ, και αργότερα μετακόμισε εκεί μαζί με τη συνεργάτιδά της.

 Αναπολώντας τα σχεδόν δέκα χρόνια υπηρεσίας στο Νεπάλ, η Κουμίκο λέει: «Τα προβλήματα για τα οποία ανησυχούσα εξαφανίστηκαν από μπροστά μου σαν την Ερυθρά Θάλασσα. Είμαι πανευτυχής που πήγα να υπηρετήσω εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Πολλές φορές, καθώς μεταδίδω το Γραφικό άγγελμα σε μια οικογένεια, μαζεύονται άλλοι πέντε έξι γείτονες για να ακούσουν και εκείνοι. Ακόμα και μικρά παιδιά μού ζητούν με σεβασμό ένα φυλλάδιο για τη Γραφή. Η χαρά μου καθώς κηρύττω σε έναν τόσο δεκτικό τομέα δεν περιγράφεται».

Όπως είναι φυσικό, αυτές οι θαρραλέες άγαμες αδελφές αντιμετώπισαν και δυσκολίες. Πώς τις χειρίστηκαν;

«Στην αρχή, δεν μου ήταν εύκολο να βρίσκομαι τόσο μακριά από την οικογένειά μου», λέει η Ντιάν από τον Καναδά. Σήμερα είναι λίγο πάνω από τα 60, και υπηρέτησε επί 20 χρόνια ως ιεραπόστολος στην Ακτή Ελεφαντοστού. «Ζήτησα από τον Ιεχωβά να με βοηθήσει να αγαπήσω τους ανθρώπους στον διορισμό μου. Ένας από τους εκπαιδευτές μου στη Γαλαάδ, ο αδελφός Τζακ Ρέντφορντ, μας εξήγησε ότι στην αρχή μπορεί να αναστατωθούμε, ακόμα και να συγκλονιστούμε, από τις συνθήκες στον διορισμό μας, ιδίως όταν θα αντικρίζαμε την ακραία φτώχεια. Αλλά μας είπε: “Μην κοιτάζετε τη φτώχεια. Να κοιτάζετε τους ανθρώπους, το πρόσωπο και τα μάτια τους. Να παρατηρείτε τις αντιδράσεις τους όταν ακούν τις Γραφικές αλήθειες”. Αυτό ακριβώς έκανα, και αποδείχτηκε μεγάλη ευλογία! Όταν μετέδιδα το παρηγορητικό άγγελμα της Βασιλείας, έβλεπα τα μάτια των ανθρώπων να λάμπουν!» Τι άλλο βοήθησε την Ντιάν να προσαρμοστεί στην υπηρεσία στο εξωτερικό; «Δέθηκα με τους σπουδαστές μου και πλημμύριζα από χαρά καθώς τους έβλεπα να γίνονται πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά. Ο διορισμός μου έγινε το σπίτι μου. Απέκτησα πνευματικές μητέρες και πατέρες, αδελφούς και αδελφές, όπως ακριβώς υποσχέθηκε ο Ιησούς».—Μάρκ. 10:29, 30.

Η Αν, που είναι τώρα γύρω στα 45, υπηρετεί στην Ασία σε μια χώρα όπου το έργο μας είναι υπό περιορισμό. Η ίδια αφηγείται: «Όλα αυτά τα χρόνια, καθώς υπηρετούσα σε διάφορες τοποθεσίες στο εξωτερικό, συγκατοίκησα και με αδελφές με τις οποίες διαφέραμε πολύ στο υπόβαθρο και στην προσωπικότητα. Εξαιτίας αυτού, μερικές φορές δημιουργούνταν παρεξηγήσεις και πληγωμένα αισθήματα. Τότε, προσπαθούσα να έρθω πιο κοντά τους, να καταλάβω καλύτερα τον πολιτισμό τους. Επίσης, εργαζόμουν πιο σκληρά ώστε να τους φέρομαι με μεγαλύτερη αγάπη και λογικότητα. Είμαι χαρούμενη που αυτές οι προσπάθειες έπιασαν τόπο και έχουν οδηγήσει σε πολλές βαθιές και διαρκείς φιλίες που με βοηθούν να υπομένω στον διορισμό μου».

 Το 1993, η Ούτε από τη Γερμανία, που τώρα είναι λίγο πάνω από τα 50, διορίστηκε ιεραπόστολος στη Μαδαγασκάρη. Η ίδια αφηγείται: «Στην αρχή, πάλευα να μάθω τη γλώσσα των ντόπιων, να προσαρμοστώ στο υγρό κλίμα και να τα βγάζω πέρα με την ελονοσία, τις αμοιβάδες και τους παρασιτικούς σκώληκες. Αλλά η βοήθεια που είχα ήταν τεράστια. Οι ντόπιες αδελφές, τα παιδιά τους και οι σπουδαστές μου με βοηθούσαν υπομονετικά να μάθω καλά τη γλώσσα. Η συνεργάτιδά μου στο ιεραποστολικό έργο με φρόντιζε με αγάπη όταν αρρώσταινα. Αλλά περισσότερο από όλους, με βοηθούσε ο Ιεχωβά. Του άνοιγα τακτικά την καρδιά μου μέσω προσευχής και του μιλούσα για τις ανησυχίες μου. Και ύστερα περίμενα υπομονετικά—κάποιες φορές επί μέρες, άλλες φορές επί μήνες—να απαντηθούν οι προσευχές μου. Ο Ιεχωβά έλυνε κάθε πρόβλημα». Η Ούτε υπηρετεί στη Μαδαγασκάρη εδώ και 23 χρόνια.

Όπως συμβαίνει και με άλλους οι οποίοι υπηρετούν εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη, οι άγαμες αδελφές που ζουν σε ξένες χώρες λένε συχνά ότι η υπηρεσία στο εξωτερικό έχει πλουτίσει τη ζωή τους. Ποιες είναι μερικές από τις ευλογίες τους;

Η Χάιντι από τη Γερμανία, η οποία τώρα είναι λίγο πάνω από τα 70, υπηρετεί ως ιεραπόστολος στην Ακτή Ελεφαντοστού από το 1968. Η ίδια αναφέρει: «Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να βλέπω τα πνευματικά παιδιά μου να “περπατούν στην αλήθεια”. Μερικοί από τους πρώην σπουδαστές μου είναι τώρα σκαπανείς και πρεσβύτεροι. Πολλοί από αυτούς με φωνάζουν μαμά ή γιαγιά. Ένας από αυτούς τους πρεσβυτέρους με τη γυναίκα του και τα παιδιά του με θεωρούν μέλος της οικογένειάς τους. Έτσι λοιπόν, ο Ιεχωβά μού έχει δώσει έναν γιο, μια νύφη και τρία εγγόνια».—3 Ιωάν. 4.

Η Κάρεν από τον Καναδά, που τώρα είναι λίγο πάνω από τα 70, υπηρέτησε 20 και πλέον χρόνια στη Δυτική Αφρική. Η ίδια λέει: «Η ιεραποστολική ζωή μού έμαθε να είμαι πιο αυτοθυσιαστική, στοργική και υπομονετική. Επίσης, η συνεργασία με άτομα από πολλές εθνικότητες διεύρυνε τον τρόπο σκέψης μου. Έμαθα ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνεις κάτι. Και πόσο ευλογημένη νιώθω που έχω πολυαγαπημένους φίλους σε όλο τον κόσμο! Παρότι οι ζωές μας και οι διορισμοί μας έχουν αλλάξει, η φιλία μας συνεχίζεται».

Η Μάργκαρετ από την Αγγλία, η οποία τώρα κοντεύει τα 80, υπηρέτησε ως ιεραπόστολος στο Λάος. Η ίδια αφηγείται: «Υπηρετώντας στο εξωτερικό, είχα την ευκαιρία να δω από πρώτο χέρι πώς ελκύει ο Ιεχωβά ανθρώπους κάθε φυλής και προέλευσης στην οργάνωσή του. Αυτή η εμπειρία ενίσχυσε τρομερά την πίστη μου. Με γεμίζει απόλυτη πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά κατευθύνει την οργάνωσή του και ότι οι σκοποί του θα εκπληρωθούν».

Πράγματι, οι άγαμες αδελφές που υπηρετούν στο εξωτερικό έχουν δημιουργήσει εκπληκτικό υπόμνημα Χριστιανικής υπηρεσίας. Τους αξίζει θερμός έπαινος. (Κριτ. 11:40) Και επιπλέον, συνεχώς αυξάνονται. (Ψαλμ. 68:11) Μήπως είστε και εσείς σε θέση να προσαρμόσετε τις περιστάσεις σας και να ακολουθήσετε την πορεία που χάραξαν οι ζηλώτριες αδελφές αυτού του άρθρου; Αν ναι, αναμφίβολα θα «γευτείτε και [θα] δείτε ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός».—Ψαλμ. 34:8.