Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Είναι Σωστό να Χρησιμοποιούμε Τιμητικούς Τίτλους;

ΚΑΘΩΣ οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα ασχολούνταν με τις καθημερινές τους δραστηριότητες και κήρυτταν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού, έρχονταν σε επαφή με αρκετούς κυβερνητικούς αξιωματούχους​—τόσο χαμηλόβαθμους όσο και υψηλόβαθμους. Οι ακόλουθοι του Ιησού δεν χρησιμοποιούσαν τίτλους μεταξύ τους για να προσδιορίζουν τη θέση ή την τάξη τους. Ωστόσο, συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, όταν απευθυνόταν κανείς σε άτομα που είχαν εξουσία, να χρησιμοποιεί κάποιους τίτλους. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας αποκαλούνταν «Αύγουστος», δηλαδή «Σεβαστός».​—Πράξεις 25:21.

Συνεπώς, ποια ήταν η άποψη των μαθητών του Ιησού για τη χρήση τιμητικών τίτλων όταν θα έπρεπε να παρουσιάζονται ενώπιον κυβερνητικών αξιωματούχων; Ποια θα πρέπει να είναι η δική μας άποψη;

Τιμή, Όχι Επιδοκιμασία

Ο απόστολος Παύλος συμβούλεψε τους ομοπίστους του “να αποδίδουν σε όλους αυτά που τους οφείλονται, . . . σε εκείνον που ζητάει την τιμή, την τιμή”. (Ρωμαίους 13:7) Σε αυτό περιλαμβανόταν η προσφώνηση των αξιωματούχων με τους τίτλους τους. Και σήμερα επίσης συνηθίζεται να χρησιμοποιεί κανείς τίτλους όπως Εξοχότατε και Αξιότιμε όταν απευθύνεται σε άτομα που κατέχουν δημόσια αξιώματα. Ωστόσο, μερικοί μπορεί να ρωτήσουν: «Πώς μπορώ να απευθυνθώ σε ένα άτομο με αυτόν τον τρόπο όταν υποψιάζομαι ότι η διαγωγή του δεν είναι ούτε αξιότιμη ούτε έξοχη;»

Μολονότι πολλοί αξιωματούχοι διαχειρίζονται τα καθήκοντά τους ευσυνείδητα, δεν εμπνέουν όλοι τους εμπιστοσύνη. Εντούτοις, η Γραφή μάς προτρέπει να υποτασσόμαστε στους βασιλιάδες και στους κυβερνήτες «για χάρη του Κυρίου». (1 Πέτρου 2:13, 14) Συνεπώς, η αναγνώριση της θέσης εξουσίας που κατέχει ο αξιωματούχος, επειδή ο Θεός τού το έχει επιτρέψει, μας υποκινεί να δείχνουμε σεβασμό και να αποδίδουμε την απαιτούμενη τιμή.​—Ρωμαίους 13:1.

Η προσωπική διαγωγή του αξιωματούχου δεν αποτελεί κριτήριο στην προκειμένη περίπτωση. Δεν συνιστά αυτή το λόγο για τον οποίο πρέπει να αποδίδουμε τιμή. Απευθυνόμενοι στον αξιωματούχο με τον τιμητικό του τίτλο, δεν υπονοούμε ότι επιδοκιμάζουμε τη διαγωγή του. Αυτό αποδεικνύεται από ένα γεγονός που συνέβη στη ζωή του αποστόλου Παύλου.

Ο Παύλος Χρησιμοποίησε Τίτλους

Ο απόστολος Παύλος συνελήφθη στην Ιερουσαλήμ με πλαστές κατηγορίες και οδηγήθηκε στον Φήλικα,  τον κυβερνήτη της Ιουδαίας. Ο Φήλιξ, ως αξιωματούχος, ήταν κάθε άλλο παρά υποδειγματικός. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος έγραψε πως ο Φήλιξ «νόμιζε ότι μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε κακή πράξη και να μείνει ατιμώρητος». Τον ενδιέφεραν περισσότερο οι δωροδοκίες που θα μπορούσε να αποκομίσει παρά η απόδοση δικαιοσύνης. Παρ’ όλα αυτά, ο Παύλος, κατά τη διάρκεια της διετούς του κράτησης, έδειξε σεβασμό για αυτόν τον κυβερνήτη, και οι δυο τους συνομιλούσαν συχνά​—ο Φήλιξ απέβλεπε σε χρήματα, τα οποία δεν έλαβε ποτέ, και ο Παύλος χρησιμοποιούσε την ευκαιρία για να κηρύξει.​—Πράξεις 24:26.

Όταν ο καινούριος κυβερνήτης, ο Φήστος, διαδέχθηκε τον Φήλικα, κάλεσε τον Παύλο για ακρόαση στην Καισάρεια. Για να κερδίσει την εύνοια των Ιουδαίων ηγετών, ο Φήστος πρότεινε να δικαστεί ο Παύλος στην Ιερουσαλήμ. Ο Παύλος, όμως, επειδή γνώριζε ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να δικαστεί δίκαια εκεί, επωφελήθηκε από το γεγονός ότι είχε ρωμαϊκή υπηκοότητα και έκανε την εξής έκκληση: «Τον Καίσαρα επικαλούμαι!»​—Πράξεις 25:11.

Ο Φήστος αναρωτιόταν πώς να εξηγήσει στον Καίσαρα τις κατηγορίες κατά του Παύλου, αλλά βγήκε από τη δύσκολη θέση όταν δέχτηκε μια εθιμοτυπική επίσκεψη από τον Βασιλιά Αγρίππα Β΄, ο οποίος εξέφρασε ενδιαφέρον για την υπόθεση. Την επομένη, στρατιωτικοί διοικητές και άλλα επίσημα πρόσωπα του τόπου συνόδευσαν με πολύ εντυπωσιακή πομπή το βασιλιά στην αίθουσα ακροάσεων.​—Πράξεις 25:13-23.

Όταν ο Παύλος κλήθηκε να μιλήσει, χρησιμοποίησε στα πρώτα του λόγια τον τίτλο «Βασιλιά» και αναγνώρισε ότι ο Αγρίππας είχε ειδικότητα στα έθιμα και στις διαφωνίες μεταξύ των Ιουδαίων. (Πράξεις 26:2, 3) Την εποχή εκείνη, κυκλοφορούσαν ευρέως φήμες ότι ο Αγρίππας διατηρούσε σκανδαλώδη, αιμομεικτική σχέση με την αδελφή του. Ασφαλώς ο Παύλος γνώριζε τις κακές φήμες περί ηθικής διαφθοράς του Αγρίππα. Ωστόσο, του απέδωσε την τιμή που οφειλόταν στο βασιλιά.

Καθώς ο Παύλος υπερασπιζόταν τον εαυτό του, ο Φήστος αναφώνησε: «Παραφρονείς, Παύλε!» Εκείνος, αντί να εξαφθεί, απάντησε ήρεμα, προσφωνώντας αυτόν τον κυβερνήτη «Εξοχότατε». (Πράξεις 26:24, 25) Του απένειμε τον οφειλόμενο σεβασμό στη θέση που κατείχε. Εντούτοις, τα παραδείγματα αυτά εγείρουν το ερώτημα: Υπάρχει κάποιο όριο στην τιμή που πρέπει να αποδίδεται;

Η Τιμή Είναι Σχετική

Η κυβερνητική εξουσία είναι σχετική, όπως δείχνει το εδάφιο Ρωμαίους 13:1, το οποίο λέει: «Οι υπάρχουσες εξουσίες βρίσκονται τοποθετημένες στις σχετικές τους θέσεις από τον Θεό». Συνεπώς, και η οφειλόμενη στους κυβερνητικούς εκπροσώπους τιμή είναι επίσης σχετική. Ο Ιησούς έθεσε το όριο ως προς την τιμή που πρέπει να αποδίδεται στους άλλους λέγοντας στους μαθητές του: «Εσείς . . . μην αποκληθείτε Ραββί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί. Επιπλέον, μην αποκαλέσετε κανέναν πατέρα σας πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, ο Ουράνιος. Ούτε να αποκληθείτε “ηγέτες”, γιατί Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός».​—Ματθαίος 23:8-10.

Επομένως, όσον αφορά την απόδοση της αρμόζουσας τιμής, το όριο καθορίζεται από τη διαφορά μεταξύ των θρησκευτικών και των κοσμικών τίτλων. Όταν οι κοσμικοί αξιωματούχοι υιοθετούν τίτλους θρησκευτικής φύσης, η συμβουλή του Παύλου για απόδοση τιμής σε αυτά τα άτομα δεν εμπερικλείει τη χρήση τέτοιων τίτλων. Εκείνοι που ακολουθούν τις Γραφικές συμβουλές συμπεριφέρονται σε αυτούς τους αξιωματούχους με σεβασμό. Ωστόσο, σύμφωνα με τις επιταγές της Γραφικά εκπαιδευμένης συνείδησής τους, δεν χρησιμοποιούν κανέναν θρησκευτικό τίτλο, επειδή είναι υποχρεωμένοι να “αποδίδουν . . . αυτά που είναι του Θεού στον Θεό”.​—Ματθαίος 22:21.

ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ;

◼ Πώς θεωρούσαν οι ακόλουθοι του Ιησού τις κοσμικές εξουσίες;​—Ρωμαίους 13:7.

◼ Χρησιμοποίησε ο απόστολος Παύλος τιμητικούς τίτλους για κυβερνητικούς αξιωματούχους;​—Πράξεις 25:11· 26:2, 25.

◼ Ποιο είδος τίτλων αποδοκίμασε ο Ιησούς;​—Ματθαίος 23:8-10.

[Εικόνα στη σελίδα 20, 21]

Πώς προσφώνησε ο Παύλος τον Αγρίππα;