ΤΟΝ τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ., ένας νεαρός Μακεδόνας ονόματι Αλέξανδρος έφερε την Ελλάδα στο επίκεντρο της παγκόσμιας σκηνής. Την κατέστησε μάλιστα την πέμπτη παγκόσμια δύναμη της Βιβλικής ιστορίας. Ο ίδιος έμεινε στην ιστορία με το χαρακτηρισμό Μέγας Αλέξανδρος. Οι προηγούμενες αυτοκρατορίες ήταν η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Βαβυλώνα και η Μηδοπερσία.

Έπειτα από το θάνατο του Αλεξάνδρου, η αυτοκρατορία του κατακερματίστηκε και άρχισε να εξασθενεί. Ωστόσο, η επιρροή που ασκούσε η Ελλάδα με τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία της διήρκεσε πολύ καιρό αφότου έπαψε να υπάρχει η αυτοκρατορία.

Το Γραφικό υπόμνημα δεν αναφέρει προφήτες του Θεού που να έδρασαν την εποχή της ελληνικής κυριαρχίας ούτε γράφτηκαν θεόπνευστα Γραφικά βιβλία τότε. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα έχει τη θέση της στη Βιβλική προφητεία. Επιπλέον, οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, κοινώς γνωστές ως Καινή Διαθήκη, αναφέρονται συχνά στην ελληνική επιρροή. Για παράδειγμα, υπήρχε η Δεκάπολη, μια ομάδα δέκα ελληνιστικών πόλεων, οι περισσότερες εκ των οποίων βρίσκονταν στη γη του Ισραήλ. (Ματθαίος 4:25· Μάρκος 5:20· 7:31) Η Γραφή μνημονεύει αρκετές φορές αυτή την περιοχή, την ύπαρξη της οποίας πιστοποιεί τόσο η κοσμική ιστορία όσο και τα εντυπωσιακά ερείπια των θεάτρων, των αμφιθεάτρων, των ναών και των λουτρών της.

Επίσης, η Γραφή αναφέρεται επανειλημμένα στον ελληνικό πολιτισμό και στην ελληνική θρησκεία, ειδικά στο βιβλίο των Πράξεων που γράφτηκε από έναν γιατρό, τον Λουκά. Δείτε μερικά παραδείγματα:

 Αφηγούμενη γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την επίσκεψη του αποστόλου Παύλου στην Αθήνα το 50 Κ.Χ., η Γραφή λέει ότι η πόλη ήταν «γεμάτη είδωλα». (Πράξεις 17:16) Τα ιστορικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι η Αθήνα και τα περίχωρά της έβριθαν από είδωλα και ιερά.

Το εδάφιο Πράξεις 17:21 αναφέρει: «Όλοι δε οι Αθηναίοι και οι ξένοι που ήταν παρεπίδημοι εκεί περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους αποκλειστικά και μόνο λέγοντας κάτι ή ακούγοντας κάτι καινούριο». Τα συγγράμματα του Θουκυδίδη και του Δημοσθένη μαρτυρούν ότι οι Αθηναίοι είχαν πάθος με τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων.

Η Γραφή δηλώνει συγκεκριμένα ότι “οι Επικούρειοι και οι Στωικοί φιλόσοφοι έπιασαν συζήτηση [με τον Παύλο] διαφωνώντας”, και μάλιστα τον πήγαν στον Άρειο Πάγο για να τον ακούσουν περαιτέρω. (Πράξεις 17:18, 19) Η Αθήνα φημιζόταν για τους πολλούς φιλοσόφους της, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Επικούρειοι και οι Στωικοί.

Ο Παύλος κάνει λόγο για έναν αθηναϊκό βωμό ο οποίος έφερε την επιγραφή «Στον Άγνωστο Θεό». (Πράξεις 17:23) Βωμούς αφιερωμένους σε άγνωστο θεό πιθανολογείται ότι είχε ανεγείρει ο Επιμενίδης από την Κρήτη.

Στην ομιλία του προς τους Αθηναίους, ο Παύλος παρέθεσε τα λόγια «διότι είμαστε και γενιά του», αποδίδοντάς τα, όχι σε έναν μόνο ποιητή, αλλά σε “μερικούς από τους μεταξύ τους ποιητές”. (Πράξεις 17:28) Επρόκειτο προφανώς για τους Έλληνες ποιητές Άρατο και Κλεάνθη.

Εύλογα, κάποιος λόγιος κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Κατ’ εμέ, η αφήγηση της επίσκεψης του Παύλου στην Αθήνα δίνει την εντύπωση αφήγησης αυτόπτη μάρτυρα». Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για την περιγραφή των εμπειριών που είχε ο Παύλος στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, όπως περιέχεται στην Αγία Γραφή. Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., η πόλη αυτή παρέμενε προσκολλημένη στην παγανιστική ελληνική θρησκεία, ιδιαίτερα στη λατρεία της θεάς Αρτέμιδος.

Ο ναός της Αρτέμιδος, ένα από τα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, αναφέρεται αρκετές φορές στο βιβλίο των Πράξεων. Διαβάζουμε, λόγου χάρη, ότι η διακονία του Παύλου στην Έφεσο  εξόργισε κάποιον αργυροχόο, τον Δημήτριο, ο οποίος είχε μια ακμάζουσα επιχείρηση κατασκευής ασημένιων ομοιωμάτων του ναού της Αρτέμιδος. «Αυτός ο Παύλος έπεισε ένα αρκετά μεγάλο πλήθος και τους έκανε να αλλάξουν γνώμη, λέγοντας ότι δεν είναι θεοί αυτοί που φτιάχνονται από χέρια», είπε έξαλλος ο Δημήτριος. (Πράξεις 19:23-28) Στη συνέχεια, ξεσήκωσε έναν οργισμένο όχλο ο οποίος άρχισε να κραυγάζει: «Μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων!»

Σήμερα, μπορείτε να επισκεφτείτε τα ερείπια της Εφέσου, καθώς και την τοποθεσία του ναού της Αρτέμιδος. Επιπλέον, αρχαίες επιγραφές από την Έφεσο πιστοποιούν την κατασκευή ειδώλων προς τιμήν της θεάς και την ύπαρξη συντεχνίας αργυροχόων στην πόλη.

Περίπου 200 χρόνια πριν από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας προφήτης του Ιεχωβά Θεού, ο Δανιήλ, έγραψε σχετικά με την παγκόσμια κυριαρχία: «Ορίστε! ένας τράγος ερχόταν από τη δύση πάνω στην επιφάνεια ολόκληρης της γης και δεν άγγιζε τη γη. Και ο τράγος είχε ένα περίβλεπτο κέρατο ανάμεσα στα μάτια του. Και ερχόταν προς το κριάρι που είχε τα δύο κέρατα, . . . και ήρθε τρέχοντας προς αυτό με τη σφοδρή οργή του. Και . . . χτύπησε το κριάρι και έσπασε τα δυο του κέρατα, και δεν υπήρχε δύναμη στο κριάρι για να σταθεί μπροστά του. Το έριξε, λοιπόν, στη γη και το ποδοπάτησε . . . Ο δε τράγος υψηλοφρόνησε υπερβολικά· αλλά μόλις κραταιώθηκε, το μεγάλο κέρατο έσπασε και άρχισαν να ανεβαίνουν με περίβλεπτο τρόπο τέσσερα αντ’ αυτού, προς τους τέσσερις ανέμους των ουρανών».—Δανιήλ 8:5-8.

Σε ποιον εφαρμόστηκαν αυτά τα λόγια; Ο ίδιος ο Δανιήλ απαντάει: «Το κριάρι που είδες να έχει τα δύο κέρατα αντιπροσωπεύει τους βασιλιάδες της Μηδίας και της Περσίας. Και ο τριχωτός τράγος αντιπροσωπεύει το βασιλιά της Ελλάδας· και όσο για το μεγάλο κέρατο που ήταν ανάμεσα στα μάτια του, αυτό αντιπροσωπεύει τον πρώτο βασιλιά».—Δανιήλ 8:20-22.

Για σκεφτείτε! Την εποχή που παγκόσμια δύναμη ήταν η Βαβυλώνα, η Γραφή προείπε ότι οι δυνάμεις που θα τη διαδέχονταν θα ήταν η Μηδοπερσία και η Ελλάδα. Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, η Γραφή δήλωσε συγκεκριμένα ότι “μόλις θα κραταιωνόταν το μεγάλο κέρατο”—που συμβόλιζε τον Αλέξανδρο—επρόκειτο να “σπάσει” και να αντικατασταθεί από άλλα τέσσερα. Πρόσθεσε επίσης ότι κανένα από αυτά δεν θα ήταν απόγονος του Αλεξάνδρου.—Δανιήλ 11:4.

Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε με κάθε λεπτομέρεια. Ο Αλέξανδρος έγινε βασιλιάς το 336 Π.Κ.Χ. και μέσα σε εφτά χρόνια νίκησε τον κραταιό Πέρση βασιλιά Δαρείο Γ΄. Έκτοτε, συνέχισε να επεκτείνει την αυτοκρατορία του μέχρι τον πρόωρο θάνατό του το 323 Π.Κ.Χ. σε ηλικία 32 ετών. Κανείς—ούτε κάποιος από τους απογόνους του—δεν τον διαδέχθηκε ως απόλυτος μονάρχης. Αντιθέτως, οι τέσσερις κορυφαίοι στρατηγοί του—ο Λυσίμαχος, ο Κάσσανδρος, ο Σέλευκος και ο Πτολεμαίος—«αυτοαναγορεύτηκαν βασιλείς» και πήραν στα χέρια τους την αυτοκρατορία, όπως σχολιάζει το βιβλίο Η Ελληνιστική Εποχή (The Hellenistic Age).

Κατά τις εκστρατείες του, ο Αλέξανδρος εκπλήρωσε και άλλες Βιβλικές προφητείες. Για παράδειγμα, οι προφήτες Ιεζεκιήλ και Ζαχαρίας, που  έζησαν τον 7ο και τον 6ο αιώνα Π.Κ.Χ., προείπαν ότι η πόλη της Τύρου επρόκειτο να καταστραφεί. (Ιεζεκιήλ 26:3-5, 12· 27:32-36· Ζαχαρίας 9:3, 4) Ο Ιεζεκιήλ έγραψε μάλιστα ότι οι πέτρες της και το χώμα της θα τοποθετούνταν «μέσα στο νερό». Εκπληρώθηκαν αυτά τα λόγια;

Προσέξτε τι έκαναν τα στρατεύματα του Αλεξάνδρου κατά την πολιορκία της Τύρου το 332 Π.Κ.Χ. “Έξυσαν” τα ερείπια της παλαιότερης ηπειρωτικής πόλης της Τύρου και τα έριξαν στη θάλασσα για να φτιάξουν μια δίοδο προς το νησιωτικό τμήμα της πόλης. Η στρατηγική αυτή πέτυχε, και η Τύρος έπεσε. «Οι προφητείες κατά της Τύρου εκπληρώθηκαν μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια», είπε κάποιος εξερευνητής του 19ου αιώνα που επισκέφτηκε την περιοχή. *

Οι κατακτήσεις του Αλεξάνδρου δεν έκαναν τον κόσμο ειρηνικό και ασφαλή. Ανασκοπώντας την περίοδο της ελληνικής κυριαρχίας, κάποιος λόγιος παρατήρησε: «Βασικά, η κατάσταση του κοινού λαού . . . δεν άλλαξε και πολύ». Το ίδιο έχει συμβεί πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας, επιβεβαιώνοντας ξανά και ξανά τη Βιβλική δήλωση ότι «ο άνθρωπος εξουσιάζει τον άνθρωπο προς βλάβη του».—Εκκλησιαστής 8:9.

Η κακή διακυβέρνηση όμως δεν θα συνεχιστεί επ’ άπειρον, διότι ο Θεός έχει ιδρύσει μια κυβέρνηση μακράν ανώτερη από οποιαδήποτε έχει επινοήσει ο άνθρωπος. Αποκαλείται Βασιλεία του Θεού και θα αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, οι δε υπήκοοί της θα απολαμβάνουν αληθινή και διαρκή ειρήνη και ασφάλεια.—Ησαΐας 25:6· 65:21, 22· Δανιήλ 2:35, 44· Αποκάλυψη 11:15.

Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού δεν είναι άλλος παρά ο Ιησούς Χριστός. Σε αντίθεση με τους απόμακρους και διψασμένους για εξουσία ανθρώπινους κυβερνήτες, ο Ιησούς υποκινείται από αγάπη για τον Θεό και την ανθρωπότητα. Κάποιος ψαλμωδός προείπε σχετικά με τον Ιησού: «Θα ελευθερώσει τον φτωχό που κραυγάζει για βοήθεια, καθώς και τον ταλαιπωρημένο και τον αβοήθητο. Θα λυπηθεί τον ασήμαντο και τον φτωχό, και τις ψυχές των φτωχών θα τις σώσει. Από την καταδυνάστευση και τη βία θα απολυτρώσει τις ψυχές τους».—Ψαλμός 72:12-14.

Δεν θα θέλατε και εσείς έναν τέτοιον Κυβερνήτη; Αν ναι, σας προτρέπουμε να εξετάσετε την έκτη παγκόσμια δύναμη της Βιβλικής ιστορίας—τη Ρώμη. Την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γεννήθηκε ο προειπωμένος Σωτήρας και σημάδεψε ανεξίτηλα την ανθρώπινη ιστορία. Σας προτείνουμε να διαβάσετε το έκτο άρθρο αυτής της σειράς στο επόμενο τεύχος αυτού του περιοδικού.