خیر.‏ ما شاهدان یَهُوَه در موعظهٔ خانه به خانه شرکت می‌کنیم،‏ اما اعتقاد نداریم که با این کار شایستهٔ نجات شمرده می‌شویم.‏ (‏اِفِسُسیان ۲:‏۸‏)‏ به چه دلیل؟‏

 به این تشبیه توجه کنید:‏ تصوّر کنید مردی خیرخواه قول می‌دهد که هر کس در روز و مکانی که او تعیین کرده است نزد او برود،‏ از او هدیه‌ای گرانبها خواهد گرفت.‏ اگر ایمان داشته باشید که آن مرد به قولش وفا می‌کند،‏ آیا به گفتهٔ او عمل نخواهید کرد؟‏ بدون شک عمل می‌کنید!‏ احتمالاً دوستان و خانواده‌تان را از این فرصت آگاه می‌سازید تا این هدیه نصیب آنان نیز بشود.‏ با این حال،‏ عمل کردن به سخن آن مرد،‏ بدین مفهوم نیست که شایستهٔ آن هدیه شمرده شده‌اید،‏ زیرا هدیه،‏ هدیه است.‏

 به همین شکل،‏ ما شاهدان یَهُوَه به این وعدهٔ خدا که همهٔ انسان‌های مطیع،‏ زندگی ابدی را دریافت خواهند کرد،‏ ایمان داریم.‏ (‏رومیان ۶:‏۲۳‏)‏ از این رو،‏ از طریق خدمت موعظه می‌کوشیم تا دیگران نیز از وعدهٔ خدا آگاه شوند و به زندگی ابدی دست یابند.‏ ولی اعتقاد نداریم که با این کار شایستهٔ نجات شمرده می‌شویم.‏ (‏رومیان ۱:‏۱۷؛‏ ۳:‏۲۸‏)‏ حقیقتاً هیچ انسانی نمی‌تواند کاری کند که شایستهٔ چنین برکت بی‌نظیری شمرده شود.‏ در کلام خدا آمده است:‏ «او ما را نجات داد.‏ امّا این نجات به‌خاطر کارهای نیکویی که ما کردیم نبود.‏»—‏تیتوس ۳:‏۵‏،‏ مژده برای عصر جدید‏.‏