بدون شک انسان‌ها همچنان در زمینهٔ علم پیشرفت خواهند کرد.‏ اما آیا روزی قادر خواهند بود که جامعه‌ای به وجود آورند که هر کس واقعاً به فکر همنوع خود باشد؟‏ خیر.‏ امروزه انسان‌ها خودمحور و طمّاع هستند.‏ البته خدا جامعه‌ای بهتر برای بشر در نظر دارد.‏—‏۲پِطرُس ۳:‏۱۳ خوانده شود.‏

کلام خدا جامعه‌ای را توصیف می‌کند که در آینده اعضای آن در سرتاسر جهان به یکدیگر محبت خواهند کرد.‏ در آن زمان،‏ انسان‌ها در امنیت به سر خواهند برد و کسی وجود نخواهد داشت که به آنان صدمه زند.‏—‏میکاه ۴:‏۳،‏ ۴ خوانده شود.‏

در ابتدا،‏ خدا انسان‌هایی آفرید که فاقد هر گونه صفت خودخواهی بودند.‏ اما چون آدم عمداً ضدّ خدا عصیان کرد،‏ کاملیت خود را از دست داد.‏ ما نیز خودخواهی را از او به ارث برده‌ایم.‏ ولی خدا کاملیت را از طریق عیسی به بشر برخواهد گرداند.‏—‏رومیان ۷:‏۲۱،‏ ۲۴،‏ ۲۵ خوانده شود.‏

بنا بر خواست خدا،‏ عیسی جان خود را فدا کرد و پیامد نافرمانی آدم را خنثی ساخت.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۹‏)‏ به این ترتیب،‏ عیسی این امکان را به انسان‌ها داد تا از آینده‌ای فوق‌العاده برخوردار شوند؛‏ زمانی که مردم از شرّ خودخواهی و تمایل به گناه خلاص خواهند شد.‏—‏مزمور ۳۷:‏۹-‏۱۱ خوانده شود.‏