Մտահոգութիւններով լեցուն «չար ժամանակներ»ու մէջ կ’ապրինք (Բ. Տիմոթէոս 3։1)։ Շատեր նեղութեան մատնուած են նիւթական խնդիրներու, ընտանեկան քայքայումի, պատերազմի, մահացու հիւանդութիւններու, եւ բնական կամ մարդկային ձեռքով եղած աղէտներու պատճառով։ Ասոնց վրայ աւելցնենք զանազան անձնական մտահոգութիւններ. «Կրնա՞յ ըլլալ որ մարմնիս վրայ այս անբնական աճումը քաղցկեղ է», «Թոռնիկներս ինչպիսի՞ աշխարհի մէջ պիտի մեծնան»։

Ո՛չ ամէն մտահոգութիւն վնասակար է։ Բնական է որ գրաւորէ մը, ելոյթէ մը կամ գործի հարցազրոյցէ մը առաջ որոշ ջղագրգռութիւն զգանք։ Եւ վտանգի ենթարկուելու վախը կրնայ մեզ վնասէ ետ պահել։ Բայց չափազանց կամ յարատեւ մտահոգութիւնը կործանիչ է։ Աւելի քան 68,000 չափահասներու վրայ վերջերս կատարուած ուսումնասիրութիւնները յայտնեցին, որ նոյնիսկ չափաւոր մտահոգութիւնը կ’աւելցնէ կանխահաս մեռնելու հաւանականութիւնը։ Ուրեմն Յիսուս լաւ պատճառով մը հարցուց. «Ձեզմէ ո՞վ կրնայ իր հոգ ընելովը իր հասակին վրայ կանգուն մը աւելցնել»։ Իսկապէս, ո՛չ մէկը կրնայ մտահոգուելով իր կեանքը երկնցնել։ Ուստի Յիսուս խրատեց. «Հոգ մի՛ ընէք» (Մատթէոս 6։25, 27)։ Բայց ինչպէ՞ս կրնանք ա՛լ հոգ չընել։

Այս ուղղութեամբ կրնան օգնել՝ իմաստութիւն ի գործ դնելը, Աստուծոյ հանդէպ իսկական հաւատք կերտելը եւ ապագայի նկատմամբ վստահելի յոյս մշակելը։ Նոյնիսկ եթէ ներկայիս դժուար պարագաներէ չենք անցնիր, օր մը օրանց կրնանք անցնիլ։ Ուստի նայինք թէ այս քայլերը ինչպէ՛ս Փոլին, Ճանէթին եւ Էլոնային օգնած են մտահոգութեան հետ գլուխ ելլելու։