1. Aus der Welt, sou däischter wéi d’Nuecht,

huet eis Gott a säi Vollek bruecht.

Eenheet, Fridde mir hei verspier’n;

eis sou vill Freed gëtt hien.

D’Eenheet mir all schätzen,

schéin ass d’Harmonie.

Vill am Wierk vu Gott ass ze dinn

a mir duerch säi Jong geleet ginn.

Eist Bescht gi mir gäre fir si;

schaffen an Harmonie.

2. Dass eis Léift nach wiisst, biede mir;

d’Fruucht vum Geescht mir bréngen ervir.

Duerch eis Léift mir Gott weisen, dass

d’Eenheet eis wichteg ass.

D’Eenheet ass erfrëschend,

Fridden een hei fënnt.

Gott wëll, dass mir Léift fir’neen hunn,

doduerch éi’re mir all säin Numm.

Duerch säi Geescht vereent kënne sinn,

eist Bescht zesumme ginn.