ကိုယ်ကျိုးရှာ ဓလေ့​ထုံးစံတွေ​နောက် လိုက်တဲ့ ဖာရိရှဲတွေကို ယေရှု ပြစ်တင်​ရှုတ်ချ​ပြီးနောက် တပည့်​တွေ​နဲ့ ထွက်လာ​တယ်။ အဲဒီကနေ အနောက်​မြောက်ဘက် မိုင်​ပေါင်း​များစွာ​ဝေး​တဲ့ ဖိုနီးရှား​ပြည်၊ တိုင်​ရာ​နဲ့ ဆိုင်ဒုန်​နယ်​ကို သွားတယ်။

ယေရှု​က တည်းခိုဖို့ အိမ်တစ်အိမ်ထဲ ဝင်​သွားတယ်။ သူ​ရောက်နေမှန်း လူတွေကို မသိ​စေချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီ​ဒေသမှာ​တောင် သူ​ပုန်း​လို့ မလွတ်​ပါဘူး။ အဲဒီ​အရပ်​သူ ဂရိ​အမျိုးသမီး​တစ်ယောက် ယေရှုကို တွေ့​သွားပြီး “သခင်၊ ဒါဝိဒ်​ရဲ့သား၊ ကျွန်မကို သနားပါ။ ကျွန်မရဲ့သမီးဟာ နတ်ဆိုးစွဲ​တဲ့ ဝေဒနာ​ကို အလူးအလိမ့် ခံစား​နေရ​ပါတယ်” လို့​တောင်းပန်တယ်။—မဿဲ ၁၅:၂၂။ မာကု ၇:၂၆။

ခဏ​ကြာ​တော့ တပည့်​တွေ​က “အဲဒီ​အမျိုးသမီးကို ပြန်​ခိုင်း​လိုက်ပါ။ နောက်ကနေ တကောက်ကောက်​လိုက်ပြီး အော်​နေတယ်” လို့​ပြောတယ်။ ဒါနဲ့ ယေရှု​က “အစ္စရေး​အမျိုး​ထဲ​က ပျောက်​နေတဲ့ သိုး​တွေ​ဆီ ကျွန်တော့်ကို စေလွှတ်​တာ။ တခြား​ လူမျိုး​တွေ​ဆီ စေလွှတ်​တာ​မဟုတ်ဘူး” လို့ ပြောပြီး အမျိုးသမီးကို လျစ်လျူရှု​ရတဲ့ အကြောင်းရင်းကို ရှင်းပြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အမျိုးသမီး​က လက်မလျှော့​ဘူး။ ယေရှု​အနား​လာ ဦးညွှတ်​ပြီး “သခင်၊ ကျွန်မကို ကူညီပါ​ဦး” လို့ အသနားခံ​တယ်။—မဿဲ ၁၅:၂၃-၂၅။

ယေရှု​က အမျိုးသမီး​ရဲ့ ယုံကြည်ခြင်းကို စမ်းသပ်​ချင်​လို့ “သားသမီး​ရဲ့ အစာကို ခွေး​ကလေးတွေ​အတွက် ချ​မပေးသင့်ဘူး” လို့​ပြောတယ်။ လူမျိုးခြားတွေ​အပေါ်​ထားတဲ့ ဂျူးတွေရဲ့ မကောင်းမြင် သဘောထားကို ယေရှု ဖော်ပြ​နေတာ။ (မဿဲ ၁၅:၂၆) ဒါပေမဲ့ “ခွေးကလေး” လို့​ပြောလိုက်​ခြင်းအားဖြင့် ယေရှု​က ဂျူး​မဟုတ်​သူတွေ​အပေါ် ချစ်ခင်​ကြင်နာမှု​ရှိကြောင်း ပြ​လိုက်တာပဲ။ သူ့ရဲ့ မျက်နှာ​အမူအရာနဲ့ ကရုဏာ​သံ​က​လည်း သူ့​ခံစားချက်ကို ဖော်ပြ​နေတယ်။

အမျိုးသမီး​က စိတ်ဆိုးမယ့်​အစား ဂျူးတွေရဲ့ တစ်ဖက်သတ်​အစွဲ​ကို​ဖော်ပြတဲ့ စကားကို ပြန်​ကောက်ပြီး အခုလို နှိမ့်ချ​စွာ​ပြောတယ်– “မှန်ပါတယ် သခင်။ ဒါပေမဲ့ ခွေးကလေး​တွေဟာ သခင့်​စားပွဲ​က ကျတဲ့ စား​ကြွင်း​စား​ကျွန်တွေကို​တော့ စား​ရ​ပါတယ်။” ယေရှု​က ဒီ​အမျိုးသမီး သဘောထားကြီး​တာ​ကို အသိအမှတ်ပြု​ပြီး “ခင်ဗျားရဲ့ ယုံကြည်ခြင်း ခိုင်ခံ့​လိုက်တာ။ ခင်ဗျား​ဆန္ဒရှိ​တဲ့​အတိုင်း ဖြစ်ပါစေ” လို့​ပြောတယ်။ (မဿဲ ၁၅:၂၇၊ ၂၈) အဲဒီလို​ပြော​နေချိန်မှာ သူ့သမီး​က အဲဒီ​နေရာမှာ မရှိပေမဲ့ ဝေဒနာ သက်သာ​သွားတယ်။ အမျိုးသမီး အိမ်​ပြန်​ရောက်တဲ့အခါ “နတ်ဆိုး​ထွက်သွား​လို့” သမီး​ငယ် အိပ်ရာ​မှာ​အိပ်နေတာကို တွေ့​လိုက်ရတယ်။—မာကု ၇:၃၀။

ယေရှုနဲ့ တပည့်တွေဟာ ဖိုနီးရှား​ဒေသက​နေ​ထွက်ပြီး ဂျော်ဒန်​မြစ်​အထက်ပိုင်း​ဒေသ​ကို ခရီးဆက်​ကြတယ်။ ဂါလိလဲ​အိုင်​မြောက်ဘက် တစ်​နေရာ​ရာ​ကနေ ဂျော်ဒန်​မြစ်ကို​ကူး​ပြီး ဒေ​ကာ​ပေါ​လိ​နယ်​ကို သွားတာ​ဖြစ်နိုင်တယ်။ အဲဒီကို​ရောက်တော့ တောင်ပေါ် တက်​သွားကြတယ်။ ဒီ​အခါ လူအုပ်​က သူတို့ကို တွေ့​သွားပြီး ခြေမသန်​တဲ့​သူ၊ ကိုယ်လက်​အင်္ဂါ ချို့တဲ့​သူ၊ မျက်မမြင်​သူ၊ ဆွံ့အ​သူတွေကို ခေါ်လာ​ကြတယ်။ လူနာ​တွေကို ခြေရင်းမှာ ချထား​တော့ ယေရှု ကုသ​ပေးတယ်။ လူတွေလည်း အံ့သြ​ပြီး အစ္စရေး​တို့ရဲ့​ဘုရားကို ဂုဏ်တင်​ချီးမွမ်းကြတယ်။

အဲဒီမှာ နားမကြား၊ စကား​မပြောနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ယေရှု အထူး​အာရုံစိုက်ခဲ့​တယ်။ လူတွေ​အလယ်မှာ သူ​ဘယ်လို ခံစား​နေရမယ်​ဆိုတာ သင်​နားလည်​မှာပါ။ သူ​ရှက်ကြောက်​နေတာကို ယေရှုသတိထား​မိ​လို့ ဖြစ်မယ်၊ သူ့ကို လူအုပ်​ထဲ​ကနေ သီးသန့်​ခေါ်ထုတ်​သွားတယ်။ နှစ်ယောက်​တည်း​ရှိတဲ့​အခါ ယေရှု​က သူ​ဘာလုပ်​ပေးမယ်​ဆိုတာ အသိ​ပေးတယ်။ သူ့​နား​နှစ်ဖက်​ထဲ လက်ညှိုး​ကို သွင်း​လိုက်ပြီး​နောက် တံတွေး​ထွေး​ပြီး သူ့​လျှာ​ကို တို့​တယ်။ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ပြီး “ဧဖသ​” လို့​ပြောတယ်။ အဓိပ္ပာယ်​က “ပွင့်စေ” တဲ့။ ဒီ​အခါ အဲဒီ​လူက နား​ပြန်ကြား​ပြီး စကား​လည်း ပြန်​ပြော​နိုင်တယ်။ ယေရှု​က ဒီ​အကြောင်းကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြော​စေချင်ဘူး။ ကိုယ်တိုင် မြင်ရ​ကြားရတဲ့​အရာ​အပေါ် အခြေခံပြီး ယုံကြည်တာ​ကိုပဲ လိုချင်တာ။—မာကု ၇:၃၂-၃၆။

ယေရှုရဲ့ အံ့ဖွယ်​ကုသ​နိုင်စွမ်း​ကို တွေ့မြင်​သူတွေဟာ စိတ်စွဲမှတ်​သွားပြီး “အံ့သြ​လွန်း​လို့ ‘သူ အရာရာကို ကောင်း​အောင် လုပ်​နိုင်တယ်။ နားမကြားသူ​ကိုတောင် နား​ကြား​အောင်၊ စကား​မပြော​နိုင်​သူကို​တောင် စကားပြော​အောင် လုပ်​နိုင်တယ်’ ဆိုပြီး ပြော​ကြတယ်။”—မာကု ၇:၃၇။