ကျွန်ုပ်တို့က “ခက်ခဲကျပ်တည်းသောကာလ” တစ်နည်းအားဖြင့် စိုးရိမ်မှုတွေပြည့်နှက်ချိန်မှာ အသက်ရှင်နေရတယ်။ (၂ တိမောသေ ၃:၁) ငွေကြေးခက်ခဲမှု၊ မိသားစုပြိုကွဲမှု၊ စစ်ပွဲ၊ သေစေနိုင်တဲ့ရောဂါတွေ၊ သဘာဝဘေးဒဏ်၊ လူတွေကြောင့်ဖြစ်တဲ့ဘေးဒဏ်တွေကြောင့် လူများစွာဟာ တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေကြတယ်။ ဒါ့အပြင် အခုလိုလည်း စိုးရိမ်ပူပန်နေကြတယ်– ‘ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က အကျိတ်အဖုလေးက ကင်ဆာများဖြစ်နေမလား။’ ‘ငါ့သားမြေးတွေလက်ထက်ကျရင် ဒီကမ္ဘာကြီးက ဘယ်လိုများဖြစ်နေမလဲ။’

လူတိုင်း စိုးရိမ်ပူပန်တတ်ကြပါတယ်။ စာမေးပွဲမဖြေခင်၊ စင်ပေါ်မတက်ခင်၊ အလုပ်အင်တာဗျူးမဖြေခင် စိုးရိမ်စိတ်ဝင်တာက သဘာဝပါပဲ။ ပြီးတော့ အန္တရာယ်ဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်ပြီးကြောက်တာက ကျွန်ုပ်တို့ကို ဘေးကင်းစေတယ် မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ အလွန်အမင်းစိုးရိမ်ပူပန်တာက ဒုက္ခရောက်နိုင်ပါတယ်။ မကြာသေးခင်က လူကြီး ၆၈,၀၀၀ ကျော်ကို စစ်တမ်းကောက်ကြည့်လိုက်တော့ တော်ရုံသင့်ရုံစိုးရိမ်ပူပန်မှုကတောင် အချိန်မတန်ဘဲ အသေစောနိုင်ချေ ပိုများကြောင်း တွေ့ရတယ်။ ဒါကြောင့် ယေရှုက အကြောင်းကောင်းရှိလို့ “သင်တို့တွင် မည်သူသည် စိုးရိမ်ခြင်းအားဖြင့် မိမိ၏သက်တမ်းကို တစ်တောင်မျှ တိုး၍ရှည်စေနိုင်သနည်း” လို့ပြောပြီးတဲ့နောက် “မစိုးရိမ်ကြနှင့်တော့” ဆိုပြီး အကြံပေးခဲ့ပါတယ်။ (မဿဲ ၆:၂၅၊ ၂၇) ဒါပေမဲ့ အဲဒီအကြံပေးချက်က ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။

ဖြစ်နိုင်ဖို့ဆိုရင် လက်တွေ့ကျ ဉာဏ်ပညာကျင့်သုံးတာ၊ ဘုရားအပေါ်စစ်မှန်တဲ့ယုံကြည်ခြင်းရှိတာ၊ ခိုင်မာသေချာတဲ့ အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက်ရှိတာတွေ လိုအပ်ပါတယ်။ လောလောဆယ်မှာ အဖြစ်ဆိုးတွေမကြုံရရင်တောင် တစ်ချိန်ချိန်မှာတော့ ကြုံရနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းနိုင်အောင် ပေါလ်၊ ဂျဲနက်၊ အလောန်အာတို့ကို ထောက်ကူပေးခဲ့တဲ့ အဲဒီအချက်သုံးချက်ကို သုံးသပ်ကြည့်ကြပါစို့။