In een Aziatisch land nam een bekende tv-actrice en model Bijbelstudie. Ze paste meteen toe wat ze leerde en deed haar spiritistische lectuur en Boeddhabeelden weg.

Een vriendin vroeg bezorgd: ‘Waarom stel je die Bijbelcursus niet drie jaar uit zodat je je op je carrière kunt focussen? Daarna kun je die cursus weer oppakken.’

 De vrouw antwoordde: ‘Het heeft 24 jaar geduurd voor ik Jehovah vond. Waarom zou ik nog drie jaar wachten voordat ik hem beter kan leren kennen?’

De week waarin ze haar eerste toespraakje op de theocratische bedieningsschool zou houden, nam een filmmaatschappij contact met haar op. Ze boden haar een lucratief contract voor vier jaar aan, maar dan moest ze wel bereid zijn elke rol te aanvaarden. Ze sloeg het aanbod af. In mei 2014 werd ze ongedoopte verkondiger en ze besloot om in de maand augustus 100 uur te prediken. Toen haar werd gevraagd waarom, zei ze: ‘Ik wil het 100-jarig bestaan van Jezus’ regering vieren door één uur te prediken voor elk jaar dat hij geregeerd heeft!’ Ze bereikte haar doel. In januari 2015 werd ze gedoopt en nu dient ze als hulppionier.

In Sri Lanka namen vier zusters de bus om te prediken in niet-toegewezen gebied waar vooral boeddhisten wonen. De tweede dag dat ze daar predikten, werden ze lastiggevallen door een monnik en een taxichauffeur. Al gauw waren ze omsingeld door ongeveer 30 woedende mensen. De politie arriveerde, nam ze mee naar het bureau en gooide ze zonder aanklacht voor een nacht bij zware criminelen in de cel. Daar waren ze het doelwit van gescheld en smerige taal. Toch kregen ze ook de kans getuigenis te geven. Een van de zusters vertelt: ‘Ik kwam bij moordenaars in de cel, maar ik kon met hen over de waarheid praten. Ze keken ervan op dat ik daar was beland en stelden veel vragen over mijn  geloof. Eentje vroeg zelfs: “Waarom ben je zo gelukkig?”’

Iemand in hechtenis houden zonder aanklacht is een schending van zijn fundamentele rechten. Daarom is er bij het Hooggerechtshof van Sri Lanka een aanklacht ingediend tegen de politie. De zaak loopt nog.

Michiko, een pionierster in Japan, studeerde in gebarentaal met een bejaarde vrouw die in het ziekenhuis lag. Michiko vroeg het personeel of er nog andere patiënten waren met wie ze zou kunnen praten. Zo ontmoette ze Kazumi, die wel kon horen maar niet kon spreken. Kazumi had op haar 23ste een auto-ongeluk gehad. Daardoor was ze aan bed gebonden en kon ze zelfs geen eten doorslikken of water drinken. Kazumi had veel vragen en wilde heel graag de Bijbel met Michiko bestuderen.

Tijdens de Bijbelstudie schreef Kazumi het antwoord op de vragen op of wees het in het boekje aan. Toen Kazumi een mobiele telefoon kreeg, kon Michiko elke ochtend de dagtekst met haar doen. Hoewel Kazumi lichamelijk steeds zwakker werd, werd ze geestelijk steeds sterker. En na verloop van tijd wilde ze heel graag een Getuige van Jehovah worden. Op 61-jarige leeftijd, na 13 jaar gestudeerd te hebben, werd ze ongedoopte verkondiger!

De gemeente heeft ervoor gezorgd dat Kazumi mee kan luisteren met alle vergaderingen; ook met de kring  en het congres. En zusters lezen op de vergadering de commentaren voor die ze heeft voorbereid.

Kazumi schrijft lieve, aanmoedigende brieven naar Bijbelstudenten die de vergaderingen bezoeken. Ze schrijft die brieven echt met de persoon in gedachten. Ook geeft ze getuigenis aan het medisch personeel en aan degenen die haar bezoeken. Kazumi vertelt ze: ‘Als je de Bijbel onderzoekt, zul je gelukkig worden.’

In een land in Zuidoost-Azië ging een zuster naar een opticien in het ziekenhuis. Daar ontmoette ze een monnik. Ze vroeg hem: ‘Zou u niet graag een perfecte gezondheid willen hebben en voor eeuwig in een schitterende omgeving willen wonen?’ Er volgde een vriendelijk  gesprekje en ze gaf hem de Luister naar God-brochure. De monnik gaf haar zijn telefoonnummer, en zij gaf het nummer door aan een broeder in de gemeente. De broeder nam contact met hem op en nodigde hem uit voor de speciale lezing. De monnik vond de vergadering geweldig, vooral het zingen. En hij was er erg van onder de indruk dat iedereen zo hartelijk was.

De monnik vroeg of Jehovah’s Getuigen ook seminaries of theologische universiteiten hadden. De broeder legde uit hoe onze Bijbelcursus in zijn werk gaat en hij bood aan met hem te gaan studeren. Een week later had de monnik het eerste hoofdstuk van het Leert de bijbel-​boek al gelezen. Hij ging door met de Bijbelstudie, ging de vergaderingen bezoeken en deed zelfs mee met de Wachttoren-studie.

Toen hij een kringvergadering bezocht, nodigde de bijkantoorvertegenwoordiger hem uit Bethel te bezoeken. De week daarop reisde hij tien uur om Bethel te bereiken, waar hij vriendelijk werd verwelkomd. In februari 2015 verliet hij de monnikenorde. Hij geniet nog steeds van de Bijbelstudie en vindt het leuk om deel te nemen aan de vergadering.

Kort geleden werden pioniers naar het noordoosten van India gestuurd, waar al heel lang niet meer gepredikt was. Ze troffen daar veel mensen die meer wilden weten over Jehovah en ze gingen op zoek naar een geschikte plaats om vergaderingen te houden. Onderweg naar een Bijbelstudie passeerden ze een pand in aanbouw. Het leek hun een goede vergaderplaats en ze besloten direct terug te lopen en navraag te doen. Achter het gebouw ontmoetten ze een oudere vrouw en ze  vertelden haar dat ze Jehovah’s Getuigen waren. De vrouw werd helemaal blij en zei: ‘Ik ben ook een Getuige van Jehovah.’ Ze nodigde hen binnen en liet hun de lectuur zien die ze in de jaren 70 en 80 gekregen had. Ze had 30 jaar eerder met pioniers gestudeerd en ondanks tegenstand van haar man zelfs enkele vergaderingen bezocht. Ze was ervan overtuigd dat ze de waarheid had gevonden maar ze was het contact met de organisatie kwijtgeraakt toen de pioniers het gebied hadden verlaten. Haar kinderen waren lid geworden van verschillende kerken, maar zij weigerde naar welke kerk maar ook te gaan.

 De laatste tijd waren haar kinderen haar onder druk gaan zetten om lid te worden van de katholieke kerk zodat ze na haar dood een katholieke begrafenis zou krijgen. Haar zus stond erop haar mee te nemen naar de kerk zodat ze zich kon laten inschrijven. Maar onderweg kwamen ze in een file terecht en moesten ze naar huis terugkeren. Het was de bedoeling dat ze de volgende dag weer zouden gaan, maar haar zus was ziek geworden. Uitgerekend die dag stonden de pioniers voor het huis van de vrouw! Nu heeft ze weer Bijbelstudie, gaat ze naar de vergaderingen en moedigt ze haar kinderen en kleinkinderen aan om ook de Bijbel te gaan bestuderen.