Voor veel buitenstaanders was de bereidwillige instelling bij het bouwproject in Warwick heel bijzonder. De directeur van een bedrijf dat liften installeert, zei tegen een werker: ‘Wat jullie team voor elkaar krijgt, is een knap staaltje werk. De meeste mensen willen geen vrijwilligerswerk meer doen.’

Toen hij en anderen hoorden dat de bouwploeg van het internationale hoofdkantoor van Jehovah’s Getuigen in Warwick (New York) voornamelijk zou bestaan uit vrijwilligers, dachten ze dat het om plaatselijke Getuigen ging die alleen in het weekend zouden werken. Ze stonden versteld toen ze mensen ontmoetten die hun baan hadden opgezegd en uit het hele land kwamen om maandenlang — soms zelfs jarenlang — aan het project te werken.

Tegen het eind van 2015 hadden zo’n 23.000 Getuigen als vrijwilligers samen met leden van de Bethelfamilie in de VS aan het bouwproject gewerkt. Daarnaast hebben zo’n 750 bouwlieden die geen Getuigen waren, geholpen om het project op schema te houden. Het samenwerken met de Getuigen heeft op veel van die vakmannen een geweldige indruk gemaakt.

De manager van een bedrijf dat raam- en wandsystemen maakt, zei: ‘Onze medewerkers die bij dit project betrokken zijn, staan versteld van de positieve instelling van degenen met wie ze te maken hebben. Dat is de reden waarom veel van onze medewerkers aan dit project willen werken.’

Een ander bedrijf leverde personeel voor het bouwen van bovengrondse constructies van de woongebouwen. Toen het contract van het bedrijf afliep, wilden drie werknemers per se aan het bouwproject blijven werken. Ze namen ontslag en gingen aan de slag bij een bedrijf dat nog wel op de bouwlocatie werkte.

De christelijke eigenschappen van de Getuigen hadden een positieve invloed op sommige werkers. Eén man werkte bij een bedrijf dat de fundering voor de gebouwen legde. Nadat hij een paar maanden in Warwick had gewerkt, merkte zijn vrouw dat zijn spraak en zijn gedrag veranderd waren. Ze zei blij: ‘Ik herken hem haast niet meer!’

Veel van de Getuigen die op de bouw werkten, waren vrouwen. Ze werkten niet alleen als buschauffeur, schoonmaker of secretaresse, maar regelden ook het verkeer, bedienden zware machines, werkten met glasvezelkabels, isoleerden pijpleidingen, plaatsten gipswanden, legden rioleringsbuizen aan en stortten beton. Ze werkten hard.

Een dakdekker die geen Getuige is, zag dat sommige echtparen die met de bus kwamen hand in hand naar het werk wandelden. Dat raakte hem. Ook zag hij dat de vrouwen onvermoeibaar aan het project werkten. Hij zei: ‘Je zou in eerste instantie kunnen denken dat de vrouwen voor de gezelligheid meekwamen. Maar als het op werken aankomt, zijn ze niet te stoppen! Ik heb in New York op allerlei bouwprojecten gewerkt, maar zoiets heb ik nog nooit gezien.’

De winter van 2014/2015 was ongewoon streng, en het was heel verleidelijk om thuis te blijven in plaats van de hele dag buiten in de vrieskou te staan. Jeremy, een Getuige die met de bouwopzichters samenwerkte, zei: ‘Op extreem koude dagen vroeg een voorman van de funderingsploeg van een van de bouwbedrijven weleens: “Gaan jullie vrouwen morgen werken?”

Er waren meer dan 35 buschauffeurs ingehuurd om Warwick-vrijwilligers van en naar hun werk te brengen.

Bij één rit stond de chauffeur voor vertrek op en draaide zich om. Hij zei tot de passagiers: ‘Ik vond het te gek om jullie Getuigen rond te rijden. Mail mijn baas alsjeblieft om te vragen of ik deze route mag blijven rijden. Jullie hebben me zo veel over de Bijbel geleerd. Voordat ik jullie ontmoette, wist ik niet wat Gods naam was of dat de aarde een paradijs zal worden. Ik ben niet meer bang voor de dood. Het was een geweldige ervaring. De eerstvolgende keer dat ik vrij heb, ga ik zeker naar de Koninkrijkszaal.’

Damiana, een Getuige die in Warwick heeft gewerkt, zei: ‘Toen we op een dag in de bus stapten, kondigde de chauffeur aan dat hij iets wilde zeggen. Hij had 4000 Getuigen van en naar onze diverse locaties in New York gebracht. Hij zei: “Elk mens heeft zijn eigenaardigheden, maar jullie kijken daardoorheen en werken met elkaar samen. Dat is prachtig.” Hij zei ook dat hij het heel leuk vond om met ons te praten.

Toen hij uitgepraat was, vroeg een van de Getuigen: “Vind je het leuk als we zingen?”

Hij begon hartelijk te lachen en zei: “Ja! Zullen we met lied 134 a beginnen?”’