“Ekj un Sophia * wieren aul äwa 39 Joa befriet, aus see storf, nodäm daut see lang krank jewast wia. Miene Frind deeden mie sea unjastetten un ekj hilt mie drock. Oba fa een gaunzet Joa haud ekj een jebroaknet Hoat. Mie späad sikj daut soo, daut ekj miene Jefeelen nich kunn unja Kontroll hoolen. Wan doa nu uk aul meist dree Joa vegonen sent, jeit mie daut doawäajen eenjemol onverhofs sea schlajcht” (Kostas).

Hast du must wäm begrowen, dän du väl jeräakjent hast? Wan daut soo es, dan haft die daut veleicht uk soo jegonen, aus Kostas daut jinkj. Weinich Sachen kjennen soo weedoonen, aus wan eenem sien Ehepoatna ooda wäa em Frintschoft ooda een gooda Frint stoaft. Daut es uk, waut Jelieede äwa truaren sajen. En eenen Artikjel sajcht daut: “Deejanje, waut wäm haben must begrowen, feelen sea groote Weedoag un dee späat sikj daut soo, see woaren dän niemols mea seenen” (The American Journal of Psychiatry). Soone, waut daut sea schlajcht jeit, wäajen doa wäa jestorwen es, kjennen veleicht denkjen: “Woo lang woa ekj mie soo feelen? Woa ekj noch mol wada schaftich sennen? Woo kaun ekj Troost finjen?”

Dit Woat waka! woat dee Froagen beauntwuaten. De näakjsta Artikjel rät doaräwa, waut du nu jroz veleicht derchjeist, wäajen doa korz wäa jestorwen es, dän du väl jeräakjent hast. De äwaje Artikjels räden äwa Sachen, waut die veleicht halpen kjennen, daut de Trua nich soo groot es.

Wie hopen von Hoaten, daut dit Woat waka! aul dee treesten un halpen mucht, waut truaren.