Kiedy Jezus i jego apostołowie żyli na ziemi, imię Boże w postaci tetragramu występowało w hebrajskich manuskryptach „Starego Testamentu” (zob. Dodatek A4 i A5). Imię to występowało też w Septuagincie — tłumaczeniu „Starego Testamentu” na język grecki, które było powszechnie używane w I wieku n.e. W tamtym czasie imię Boże w Septuagincie było zapisywane literami hebrajskimi (JHWH) lub transliterowane na język grecki (IAO). Potwierdzają to zachowane fragmenty manuskryptów Septuaginty pochodzące z I wieku i wcześniejsze. Kiedy więc natchnieni pisarze „Nowego Testamentu” cytowali „Stary Testament”, musieli widzieć tetragram — bez względu na to, czy cytat był zaczerpnięty bezpośrednio z hebrajskiego tekstu „Starego Testamentu”, czy z jego greckiego przekładu, czyli Septuaginty.

Obecnie nie dysponujemy greckimi manuskryptami „Nowego Testamentu” pochodzącymi z I wieku, dlatego nie można ich przeanalizować i sprawdzić, czy pisarze tej części Biblii używali tetragramu. Najstarsze dostępne greckie manuskrypty „Nowego Testamentu”, które mogłyby pomóc w rozstrzygnięciu tej kwestii, pochodzą z przełomu II i III wieku. Do naszych czasów przetrwały bardziej obszerne fragmenty manuskryptów, które sporządzono dopiero w IV wieku, czyli wiele lat po powstaniu oryginałów. Jednak już w II lub na początku III wieku upowszechniła się pewna praktyka: przepisywacze zastępowali tetragram tytułami, takimi jak Pan lub Bóg, albo kopiowali teksty, w których imię Boże już zostało zastąpione a.

Wspomniana praktyka spowodowała, że każdy tłumacz „Nowego Testamentu” musi się zmierzyć z poważnym wyzwaniem. Na przykład kiedy analizuje cytaty ze „Starego Testamentu” zawarte w greckim tekście „Nowego Testamentu”, nie natrafi na tetragram. Jednak powinien uwzględnić dwa istotne fakty: 1) cytat ze „Starego Testamentu” pierwotnie mógł zawierać tetragram, 2) grecki tekst, którego używa, jest oparty na manuskryptach pochodzących z czasu, gdy przepisywacze już zastępowali imię Boże różnymi tytułami. Biorąc to pod uwagę, tłumacz musi podjąć ważną decyzję: czy po prostu przetłumaczy grecki tekst zawierający zamiast tetragramu tytuły Kýrios lub Theòs, czy też spróbuje ustalić, gdzie w oryginalnych greckich manuskryptach występował tetragram.

Podstawowe pytanie, które wymaga odpowiedzi, brzmi: Skoro tekst hebrajski cytowany przez pisarzy Biblii w I wieku zawierał tetragram, to czy ci pisarze celowo zastępowali go słowami Kýrios lub Theòs za każdym razem, gdy cytowali „Stary Testament”? W minionych stuleciach wielu tłumaczy Biblii doszło do wniosku, że takie zastępowanie imienia Bożego byłoby czymś niewłaściwym. Dlatego uważali, że w swoich przekładach „Nowego Testamentu” powinni przywrócić imię Boże. Tłumacze Chrześcijańskich Pism Greckich w Przekładzie Nowego Świata podzielają ten pogląd b.

W kolejnych dwóch częściach Dodatku C wymieniono wersety, które w głównym tekście Chrześcijańskich Pism Greckich w Przekładzie Nowego Świata zawierają imię Jehowa c. Dodatek C2 podaje listę wersetów zawierających bezpośrednie cytaty fragmentów „Starego Testamentu”, w których w pierwotnym tekście hebrajskim występuje tetragram, oraz wersetów zawierających nawiązania do takich fragmentów. Dodatek C3 podaje listę wersetów, które nie zawierają bezpośrednich cytatów ze „Starego Testamentu”, i omawia powody, dla których w tych wersetach przywrócono imię Boże.

Dodatek C4 zawiera listę przekładów „Nowego Testamentu”, w których w różnych wersetach przywrócono imię Boże d (wersety te wymieniono w Dodatku C2 i C3). W części tych przekładów imię Boże przywrócono nie tylko w bezpośrednich cytatach ze „Starego Testamentu”, ale również tam, gdzie uzasadnia to kontekst lub inne czynniki. Żadnego z tych przekładów nie dokonali Świadkowie Jehowy e. Na omawianej liście znalazły się tłumaczenia na hebrajski i inne języki. Dla ułatwienia oznaczono je literą „J” oraz odpowiednim numerem. Wykaz ponad 120 języków i dialektów, w których imię Boże występuje w głównym tekście „Nowego Testamentu”, czyli Chrześcijańskich Pism Greckich, znajduje się w Dodatku A5.