„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” (Rodzaju 1:1, Przekład Nowego Świata).

 „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (1 Mojżeszowa [Rodzaju] 1:1, Biblia warszawska).

 Te początkowe słowa Biblii przedstawiają dwie ważne prawdy. Po pierwsze, „niebo i ziemia”, czyli materialny wszechświat, miały początek. Po drugie, zostały one stworzone przez Boga (Objawienie 4:11).

 Biblia nie informuje, jak dawno temu Bóg stworzył wszechświat, ani nie wyjaśnia, jak to zrobił. Ale tłumaczy, że użył przy tym swojej „niewyczerpanej energii i mocy budzącej lęk i podziw” (Izajasza 40:26).

 Słowo „stworzył” jest tłumaczeniem hebrajskiego czasownika, którego używa się wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanej przez Boga a. W Biblii tylko Jehowę b Boga nazwano Stwórcą (Izajasza 42:5; 45:18).

 Ten pierwszy werset Księgi Rodzaju rozpoczyna relację o stwarzaniu zapisaną w pierwszym i drugim rozdziale tej księgi. W Rodzaju 1:1 do 2:4 w prosty sposób wyjaśniono etapy stwarzania Ziemi i wszystkich żyjących na niej stworzeń, w tym pierwszych ludzi. W kolejnych wersetach Biblia zawiera bardziej szczegółowy opis stworzenia mężczyzny i kobiety (Rodzaju 2:7-25).

 Księga Rodzaju podaje, że Bóg stwarzał przez sześć „dni”. Nie były to literalne dni trwające 24 godziny, ale okresy o niesprecyzowanej długości. Słowo „dzień” może się odnosić do okresu innego niż 24 godziny. Widać to chociażby w Rodzaju 2:4, gdzie słowo „dzień” zostało użyte jako synonim „czasu” i obejmuje całą sześciodniową działalność stwórczą Boga, jakby się wydarzyła w jednym „dniu”.

 Błędny pogląd: Rodzaju 1:1 wskazuje, że Bóg jest Trójcą, ponieważ hebrajskie słowo „Bóg” użyte w tym wersecie występuje w liczbie mnogiej.

 Fakt: Tytułem „Bóg” tłumaczy się hebrajskie słowo ʼElohím, które występuje w liczbie mnogiej, żeby uwydatnić majestat i dostojeństwo, a nie liczbę osób (jest to tak zwana pluralis maiestatis — liczba mnoga użyta w znaczeniu liczby pojedynczej). Dzieło New Catholic Encyclopedia przyznaje, że liczba mnoga ʼElohím użyta w Rodzaju 1:1 „zawsze łączy się z czasownikiem w liczbie pojedynczej, co podkreśla — tak jak królewskie my — wspaniałość, a nie liczbę” (wydanie drugie, tom 6, strona 272).