«Битта одам дастидан дунёда гуноҳ пайдо бўлди, гуноҳ орқали эса ўлим. Шу тариқа ўлим барча инсонларга ўтди». (РИМЛИКЛАРГА 5:12)

Аллоҳ илк ота-онамиз бўлмиш Одамато ва Момоҳавони мукаммал онг ва тана билан яратганди. У уларни ер юзидаги жаннатга — Адан деб аталган гўзал боққа жойлаштирганди. Худо уларга боғдаги битта дарахтдан ташқари барча дарахтларнинг мевасидан ейишлари мумкинлигини айтганди. Бироқ Одамато билан Момоҳаво ўша дарахтнинг мевасидан еб, гуноҳга қўл уришди. (Ибтидо 2:15–17; 3:1–19) Итоатсизлик қилишгани учун Аллоҳ уларни Адан боғидан ҳайдаб чиқарди ва уларнинг ҳаёти азобга айланди. Вақт ўтиб, улар фарзандли бўлишди ва фарзандларининг ҳаёти ҳам азоб-уқубатда ўтди. Уларнинг ҳаммаси қариди ва ўлди. (Ибтидо 3:23, 5:5) Барчамиз Одамато ва Момоҳавонинг авлоди бўлганимиз учун касал бўламиз, қариймиз ва ўламиз.

«Бутун дунё... Шайтоннинг ҳукмидадир». (1 ЮҲАННО 5:19)

Шайтон — руҳий мавжудотдир. У Худога қарши исён кўтарган. (Юҳанно 8:44; Ваҳий 12:9) Вақт ўтиб, бошқа руҳий мавжудотлар ҳам унга қўшилган. Улар жинлар деб аталади. Бу ёвуз руҳлар ўз қудратидан одамларни йўлдан оздириш ва Яратувчидан узоқлаштириш учун фойдаланишади. Уларнинг таъсирида  кўпчилик ёмон ишлар қилади. (Забур 106:35–38; 1 Тимўтийга 4:1) Шайтон ва жинлар одамларга азоб-уқубат келтиришдан завқланади.

«Инсон нима экса, шуни ўради». (ГАЛАТИЯЛИКЛАРГА 6:7)

Шайтон бутун дунёга ўз таъсирини ўтказаётгани ва бизга мерос бўлиб ўтган гуноҳ сабабли, ҳаммамиз қайсидир даражада азоб чекамиз. Лекин гоҳида одамлар ўзлари ҳаётини қийинлаштиришади. Қандай қилиб? Нотўғри ишлар қилишганида ёки аҳмоқона қарорлар чиқаришганида кўпинча улар ёмонлик ўриб олишади, яхши ишлар қилишганида эса яхшилик ўриб олишади. Мисол учун, эр ва ота ростгўй ва меҳнаткаш бўлса ҳамда оиладагиларини севса, кўплаб яхши нарсаларга эришади ва оиласини бахтли қилади. Борди-ю, у қимор ўйнаса, кўп ичса ёки дангаса бўлса, ўзини ва оиласини камбағалликка дучор қилиши мумкин. Шунга Парвардигоримизга қулоқ солсак, доно йўл тутган бўламиз. У кўплаб яхши нарсаларга эга бўлишимизни, жумладан, «тинч-осойишта яшашимизни» истайди. (Забур 119:165)

«Охирзамонда... одамлар ўзини севадиган, пулпараст,.. ота-онага итоатсиз,.. ўзини тута билмайдиган, шафқатсиз, яхшиликдан нафратланадиган... бўладилар». (2 ТИМЎТИЙГА 3:1–5)

Бугунги кунда кўп одамлар ўзини юқоридаги оятларда айтилгандай тутяпти. Уларнинг бу хатти-ҳаракатлари биз «охирзамонда» яшаётганимизнинг далилларидан биридир. Қолаверса, Муқаддас Ёзувларда ушбу давр урушлар, кучли зилзилалар ва касалликлар билан ажралиб туриши башорат қилинган. (Матто 24:3, 7, 8; Луқо 21:10, 11) Булар эса кўп азоб-уқубатлар ва ўлимга сабаб бўляпти.