Ο πλούσιος και ο Λάζαρος είναι οι χαρακτήρες μιας ιστορίας που είχε πει ο Ιησούς σε κάποια από τις ομιλίες του. (Λουκάς 16:19-31) Στην ιστορία, αυτοί οι χαρακτήρες αντιπροσώπευαν δύο ομάδες ανθρώπων: (1) τους υπερήφανους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες της εποχής του Ιησού και (2) τους ασήμαντους αλλά ειλικρινείς ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα του Ιησού.

Σε αυτό το άρθρο

•  Τι είπε ο Ιησούς για τον πλούσιο και τον Λάζαρο;

•  Συνέβη πραγματικά αυτή η ιστορία;

•  Υποστηρίζει αυτή η ιστορία τη δοξασία της πύρινης κόλασης;

•  Τι σημαίνει η ιστορία για τον πλούσιο και τον Λάζαρο;

 Στο 16ο κεφάλαιο του Λουκά, ο Ιησούς περιγράφει δύο ανθρώπους των οποίων οι περιστάσεις αλλάζουν δραστικά.

 Περιληπτικά, η ιστορία που είπε ο Ιησούς είναι η εξής: Ένας πλούσιος άνθρωπος ζούσε μέσα στη χλιδή. Στην πύλη του πλούσιου, έβαζαν κάποιον ζητιάνο που λεγόταν Λάζαρος. Αυτός έλπιζε να φάει οτιδήποτε έπεφτε από το τραπέζι του πλούσιου. Κάποτε, ο Λάζαρος πέθανε και οι άγγελοι τον μετέφεραν στο πλευρό του Αβραάμ. Πέθανε επίσης και ο πλούσιος, και τον έθαψαν. Στην ιστορία, και οι δύο αυτοί άνθρωποι παρουσιάζονται να έχουν συνειδητότητα μετά τον θάνατό τους. Ο νεκρός πλούσιος βασανιζόταν από μια τρομερή φωτιά και ζήτησε από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να του δροσίσει τη γλώσσα με μια σταγόνα νερό από το δάχτυλό του. Ο Αβραάμ απέρριψε το αίτημα του πλούσιου και είπε ότι η κατάσταση και των δύο ανθρώπων είχε τώρα αντιστραφεί εντελώς, και ότι ανάμεσά τους είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο, αδιάβατο χάσμα.

 Όχι. Αυτή είναι μια παραβολή που αφηγήθηκε ο Ιησούς για να διδάξει ένα μάθημα. Το γεγονός ότι πρόκειται για παραβολή αναγνωρίζεται από λογίους. Για παράδειγμα, στην Αγία Γραφή του Λούθηρου, στην έκδοση του 1912, ένας υπότιτλος αναφέρει ότι πρόκειται για παραβολή. Επίσης, η Καθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ (Jerusalem Bible) αναφέρει σε υποσημείωσή της ότι αυτή είναι μια «παραβολή υπό μορφήν διήγησης χωρίς αναφορά σε κάποιο ιστορικό πρόσωπο».

 Μήπως ο Ιησούς δίδασκε κάτι για τη μετά θάνατον ζωή; Μήπως εννοούσε ότι κάποιοι άνθρωποι, όταν πεθαίνουν, υποφέρουν σε μια πύρινη κόλαση και ότι ο Αβραάμ και ο Λάζαρος ήταν στον ουρανό; Αρκετά στοιχεία δείχνουν πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να ισχύει.

 Για παράδειγμα:

•   Αν ο πλούσιος βρισκόταν σε έναν κατά γράμμα τόπο πύρινων βασάνων, δεν θα εξατμιζόταν το νερό στην άκρη του δαχτύλου του Λαζάρου από τη φωτιά;

•   Ακόμα και αν δεν εξατμιζόταν, θα αρκούσε μία και μόνο σταγόνα νερού για να φέρει διαρκή ανακούφιση στον πλούσιο από τον βασανισμό του σε μια κυριολεκτική φωτιά;

•   Πώς θα μπορούσε ο Αβραάμ να είναι ζωντανός στον ουρανό, εφόσον ο Ιησούς δήλωσε ξεκάθαρα ότι, μέχρι τότε που αφηγήθηκε την παραβολή, κανείς δεν είχε πάει στον ουρανό;—Ιωάννης 3:13.

 Όχι. Αν και αυτή δεν είναι πραγματική ιστορία, ορισμένοι αντιτείνουν ότι συμβολίζει την αντίληψη πως οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό και οι κακοί βασανίζονται στην πύρινη κόλαση. a

 Είναι λογικό αυτό το συμπέρασμα; Όχι.

 Η διδασκαλία της πύρινης κόλασης δεν συνάδει με όσα λέει η Αγία Γραφή για την κατάσταση των νεκρών. Λόγου χάρη, η Γραφή δεν λέει ότι όλοι οι καλοί άνθρωποι που πεθαίνουν απολαμβάνουν ουράνια ευδαιμονία ούτε ότι οι κακοί βασανίζονται στην πύρινη κόλαση. Απεναντίας, δηλώνει ξεκάθαρα: «Οι ζωντανοί γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν, αλλά οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως».—Εκκλησιαστής 9:5.

 Η ιστορία δείχνει ότι δύο ομάδες ανθρώπων επρόκειτο να υποστούν μια μεγάλη αλλαγή στις περιστάσεις τους.

 Ο πλούσιος προφανώς συμβόλιζε τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες, «που ήταν φιλάργυροι». (Λουκάς 16:14) Άκουγαν αυτά που έλεγε ο Ιησούς, αλλά εναντιώνονταν στο άγγελμά του. Αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέτες περιφρονούσαν τον κοινό λαό.—Ιωάννης 7:49.

 Ο Λάζαρος συμβόλιζε τον κοινό λαό που δέχτηκε το άγγελμα του Ιησού και καταφρονούνταν από τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες.

 Η αλλαγή στις περιστάσεις και των δύο ομάδων ήταν δραστική.

•   Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες θεωρούσαν ότι είχαν την εύνοια του Θεού. Αλλά πέθαναν, σαν να λέγαμε, όταν ο Θεός απέρριψε τους ίδιους και τη μορφή λατρείας που απέδιδαν, επειδή δεν δέχτηκαν το άγγελμα του Ιησού. Μάλιστα, βασανίζονταν από το άγγελμα που κήρυττε ο Ιησούς και οι ακόλουθοί του.—Ματθαίος 23:29, 30· Πράξεις 5:29-33.

•   Ο κοινός λαός—που είχε παραμεληθεί για καιρό από τους θρησκευτικούς του ηγέτες—απολάμβανε πια εύνοια. Πολλοί δέχτηκαν το Βιβλικό άγγελμα που δίδασκε ο Ιησούς και ωφελήθηκαν από αυτό. Είχαν πλέον την ευκαιρία να απολαμβάνουν την εύνοια του Θεού στην αιωνιότητα.—Ιωάννης 17:3.