«Νεκρός Δεν Είμαι»

«Μη στέκεστε και κλαίτε στον τάφο μου μπροστά,

γιατί νεκρός δεν είμαι.

Έφυγα μακριά».

● Οι παραπάνω στίχοι αποτελούν μετάφραση της κατακλείδας ενός ποιήματος το οποίο είναι πολύ γνωστό στον αγγλόφωνο κόσμο και έχει μελοποιηθεί. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει παρηγορήσει ανθρώπους σε πολλά μέρη της γης. Στο διάβα των ετών, το ποίημα αυτό έχει αποδοθεί σε διάφορους ποιητές. Κάποιοι μάλιστα έχουν ισχυριστεί ότι πρόκειται για επικήδεια προσευχή των Ναβάχο.

Πριν από μερικά χρόνια, αυτό το ποίημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως τραγούδι στην Ιαπωνία, αλλά δημιούργησε και πολλή σύγχυση. Οι Ιάπωνες συνηθίζουν να επισκέπτονται τον οικογενειακό τους τάφο για να τιμήσουν τους συγγενείς τους που υποτίθεται ότι είναι ακόμα ζωντανοί εκεί. Εφόσον αυτό το τραγούδι παρουσιάζει μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων, πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται: «Τελικά, πού ακριβώς βρίσκονται οι νεκροί;»

Οι Ιάπωνες Βουδιστές κάνουν από παλιά επικήδειες τελετές, αγρυπνίες και επιμνημόσυνες εκδηλώσεις. Αλλά οι περισσότεροι Βουδιστές αδυνατούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα «Πού βρίσκονται οι νεκροί;» ή σε ερωτήματα όπως «Πηγαίνουν στον ίδιο τόπο οι νεκροί διαφορετικών θρησκειών και εθνικοτήτων;» ή «Γιατί δεν μας απαντούν οι νεκροί;»

Πολλοί πιστεύουν ότι αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απάντηση και ότι η αναζήτηση απαντήσεων αποτελεί χάσιμο χρόνου. Εσείς, παρ’ όλα αυτά, ίσως αναρωτιέστε: “Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;” Πού θα μπορούσαν άραγε να βρεθούν οι απαντήσεις; Η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο άντρα και την πρώτη γυναίκα τέλειους και τους έδωσε για κατοικία έναν πανέμορφο κήπο. Είχαν την προοπτική να ζήσουν για πάντα στον Παράδεισο στη γη αν υπάκουαν στον Θεό. Αλλά εκείνοι ενήργησαν διαφορετικά.

Γι’ αυτό, ο Θεός ανέλαβε δράση. Τους έδιωξε από την παραδεισιακή κατοικία τους και έπαψε να διατηρεί την τέλεια ζωή τους. Τους εξήγησε τις συνέπειες της ανυπακοής: «Διότι χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις». Ο άνθρωπος πλάστηκε από το χώμα και τελικά​—όταν πεθαίνει—​επιστρέφει εκεί.​—Γένεση 2:7· 3:19.

Κάποιος συντηρητής νεκροταφείου στο Κόφου της Ιαπωνίας σχολίασε: «Οι τεφροδόχοι είναι γεμάτες στάχτες και κόκαλα όταν τις τοποθετώ στον τάφο. Έπειτα από πέντε περίπου χρόνια, είναι μισοάδειες. Στα δέκα χρόνια, σε πολλές από αυτές δεν έχει μείνει τίποτα απολύτως». Το σώμα μας αποτελείται από στοιχεία που υπάρχουν στο έδαφος και με τον καιρό αποσυντίθεται και ξαναγίνεται χώμα. Τι απομένει λοιπόν;

Παρότι με το θάνατο τερματίζεται κάθε συνειδητότητα, ο Δημιουργός μας, την προσοχή του οποίου δεν διαφεύγει ούτε ο θάνατος ενός σπουργιτιού, μας θυμάται με αγάπη. (Ματθαίος 10:29-31) Θα μας αναστήσει, όπως έχει υποσχεθεί. Ναι, θα μας επαναφέρει στη ζωή. Θα μας καλέσει να εγερθούμε από τον ύπνο του θανάτου.​—Ιώβ 14:13-15· Ιωάννης 11:21-23, 38-44.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, γράψτε στους εκδότες αυτού του περιοδικού, οι οποίοι θα χαρούν να σας δώσουν περαιτέρω πληροφορίες, ή επισκεφτείτε τον ιστότοπό μας στη διεύθυνση www.watchtower.org.