عبارت «الف و ی» بر یَهُوَه،‏ خدای قادر مطلق دلالت دارد.‏ این اصطلاح سه مرتبه در کتاب مقدّس آمده است.‏—‏مکاشفه ۱:‏۸؛‏ ۲۱:‏۶؛‏ ۲۲:‏۱۳‏.‏ a

 ‏«الف و ی» ترجمه‌ای از اولین و آخرین حرف در الفبای زبان یونانی است؛‏ یعنی زبانی که کتاب‌های مَتّی تا مکاشفه به آن نگاشته شده است.‏ استفاده از اولین و آخرین حرف الفبای یونانی نشان می‌دهد که تنها یَهُوَه «آغاز و پایان» است.‏ (‏مکاشفه ۲۱:‏۶ )‏ او از ازل خدای قادر مطلق بوده و تا ابد نیز چنین خواهد بود.‏ یَهُوَه تنها کسی است که وجود ازلی و ابدی دارد.‏—‏مزمور ۹۰:‏۲‏.‏

 کتاب مقدّس از این عبارت در اشاره به دو شخص،‏ یعنی یَهُوَه خدا و عیسی مسیح استفاده می‌کند،‏ اما مفهوم آن در مورد هر یک از این دو شخص متفاوت است.‏ به دو نمونه توجه کنید:‏

•   در اِشَعْیا ۴۴:‏۶ یَهُوَه می‌گوید:‏ «من اوّلم و من آخر،‏ و جز من خدایی نیست.‏» یَهُوَه در اینجا به این نکتهٔ اصلی اشاره می‌کند که او خدای حقیقی و ابدی است.‏ (‏تَثنیه ۴:‏۳۵،‏ ۳۹‏)‏ در این صورت،‏ مفهوم «اول و آخر» با «الف و ی» یکی است.‏

•   علاوه بر این،‏ در مکاشفه ۱:‏۱۷،‏ ۱۸ و ۲:‏۸ اصطلاح «نخستین و آخرین [به یونانی،‏ ‹پْروتُس› و ‹اسخَتُس›]» آمده است،‏ نه «الف و ی [به یونانی،‏ ‹الفا› و ‹اُمگا›].‏» مضمون این آیات به کسی اشاره می‌کند که جان سپرد و سپس به زندگی بازگشت.‏ از این رو،‏ این آیات به خدا اشاره نمی‌کند چون خدا ابدی است و هرگز نمی‌میرد.‏ (‏حَبَقوق ۱:‏۱۲‏،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ اما عیسی مُرد و رستاخیز یافت.‏ (‏اعمال ۳:‏۱۳-‏۱۵‏)‏ عیسی نخستین انسانی بود که به صورت روحی فناناپذیر در آسمان یعنی جایی که «همیشه و تا ابد زنده» است،‏ رستاخیز یافت.‏ (‏مکاشفه ۱:‏۱۸؛‏ کولُسیان ۱:‏۱۸‏)‏ از آن پس،‏ عیسی است که مردگان را رستاخیز خواهد داد.‏ (‏یوحنا ۶:‏۴۰،‏ ۴۴‏)‏ بنابراین عیسی آخرین انسانی نیز بود که مستقیماً به دست یَهُوَه خدا رستاخیز داده شد.‏ (‏اعمال ۱۰:‏۴۰‏)‏ با توجه به نکات فوق،‏ بجاست که عیسی «نخستین و آخرین» نامیده شود.‏

 خیر.‏ در این آیه مشخص نیست که سخنگو چه کسی است و در این باب از مکاشفه،‏ افراد متفاوتی سخنگو هستند.‏ پروفسور ویلیام بارکلی در این مورد نوشت:‏ «از قرار معلوم،‏ ترتیب خاصّی در بیان مطالب این باب وجود ندارد و اغلب،‏ شناسایی سخنگو بسیار دشوار است.‏» (‏«مکاشفهٔ یوحنا،‏ جلد دوم،‏ نسخهٔ ویرایش‌شده،‏» صفحهٔ ۲۲۳ به انگلیسی)‏ b از این رو،‏ عبارت «الف و ی» در مکاشفه ۲۲:‏۱۳ بر همان شخصی دلالت دارد که در آیات دیگر کتاب مکاشفه نیز این اصطلاح در مورد او به کار رفته است،‏ یعنی یَهُوَه خدا.‏